در دهه‌های اخیر، صنعت گردشگری تبدیل به یکی از تأثیرگذارترین صنایع در بخش اقتصاد کشورها شده است. با شیوع گسترده ویروس کرونا (کووید-19)، این صنعت به دلیل ماهیت خدماتی و ارتباط انسانی، بیش از سایر صنایع تحت تأثیر اثرات منفی قرار گرفت. به‌طوری‌که تا مدت‌ها تمامی فعالیت‌های گردشگری در سرتاسر جهان متوقف گردید. بنابراین، یکی از دغدغه‌های مدیران این بخش، بازیابی صنعت گردشگری است به‌گونه‌ای که بتواند مجدد جایگاه خود را پیداکرده و از بحران خارج شود. در همین راستا، هدف پژوهش حاضر، شناسایی عوامل اصلی موثر بر بازیابی گردشگری در دوران پسا کرونا مبتنی بر تورهای مجازی و درنهایت ارائه مدل برای کلان‌شهر تهران می‌باشد. پژوهش حاضر، کاربردی و از حیطه محتوا و روش در زمره تحقیقات توصیفی- تحلیلی می‌باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل خبرگان و متخصصان حوزه گردشگری و برنامه‌ریزی شهری بوده و حجم نمونه آماری موردنظر در این پژوهش، به دلیل بهره‌گیری از معادلات ساختاری، از طریق نرم‌افزار Sample power محاسبه و 148 نفر می‌باشند. به‌منظور تحلیل داده‌ها نیز از نرم‌افزارهای SPSS و Smart-PLS استفاده گردید. درنهایت، یافته‌های حاصل از تحلیل داده‌ها نشان داد که سیاست‌گذاری و نهادها با ضریب 884/0، زیرساخت و تجهیزات مجازی با ضریب 652/0، تبلیغات و اطلاع‌رسانی با ضریب 637/0، درک از تورهای مجازی با ضریب 445/0، تمایل به بازدید از مقصد با ضریب 364/0 به ترتیب بیشترین تأثیر را بر بازیابی گردشگری پساکرونا دارند.
)